İş Mahkemesi’ne başvuran emekçi, fazla çalışma ve hafta tatili fiyatı alacağının davalıdan tahsiline karar verilmesini talep etti. Davalı, davanın reddini talep etti. Mahkeme, davanın kısmen kabulüne hükmetti.
Taraflar kararı istinafa götürünce devreye Bölge Adliye Mahkemesi Hukuk Dairesi girdi. Daire, taraf avukatlarının itirazlarını reddetti. Bu sefer davacı kararı temyiz etti. Dava belgesini yine pahalandıran Yargıtay 9. Hukuk Dairesi, emsal nitelikte bir karara imza attı. Kararda; davalı işyerinde haftanın 5 gününün iş günü olduğu ve Cumartesi ve Pazar günleri çalışıldığında bu çalışmanın hafta tatili çalışması olduğu kabul edilerek hesaplama yapıldığı vurgulandı.
İşyerinde olağanda cumartesi günleri çalışılması yahut çalışılmaması patronun idare hakkından kaynaklandığının altı çizildi. Yargıtay kararında şöyle denildi:
“Eğer kişisel yahut toplu iş kontratında cumartesi gününün açıkça hafta tatili (akdi tatil) olduğu düzenlenmemiş ise o gününün işgünü sayılması gerektiği, davalı işyerinde ise haftanın 6 gününün iş günü, 1 gününün hafta tatili olduğunun kabulü gerektiği sonucuna varılmıştır. Bu nedenle Mahkemece cumartesi ve pazar gününün hafta tatili olarak kabul edilmesi kusurludur. Tekrar, bu hesaplama prosedürüne nazaran fazla çalışma fiyatının davacı faydasına değişmesi halinde, davacının fazla çalışmalarının hafta tatili olarak hesaplandığı dikkate alınarak bu istikametten davalı faydasına usuli kazanılmış hak oluşmayacağı kabul edilmeli. Temyiz olunan İş Mahkemesi kararının ve bu karara karşı istinaf başvurusunu asıldan reddeden Bölge Adliye Mahkemesi kararının bozularak ortadan kaldırılmasına, belgenin kararı veren birinci derece mahkemesine gönderilmesine oy birliği ile karar verilmiştir.”
